در دعای بیستم صحیفه سجادیه امام سجاد علیه سلام می گوید :

« عَمّرْنِی مَا کَانَ عُمُرِی بِذْلَةً فِی طَاعَتِکَ، فَإِذَا کَانَ عُمُرِی مَرْتَعاً لِلشّیْطَانِ فَاقْبِضْنِی إِلَیْکَ »
« تا هنگامی که عمرم در راه طاعت تو می گذرد به من عمر بده و آنگاه که عمرم چراگاه شیطان شود، جانم را بگیر»


خدایا آن لحظه ای که عمر می دهی تو را اطاعت نکنم خدایا مرا بمیران و آن عمر را از من بگیر، وقتی عمر من مرتع شیطان شود و در آن بچرد و شیر بدهد و در عالم فساد ایجاد کند خدایا مرا بمیران از تو حیات نمی خواهم، حی یعنی اینکه به سمت خدا بروی ، حی یعنی اینکه در جاذبه کمال توحید باشی ، حیات برتر در جاذبه کمال برتر قرار دارد، انسان وقتی برتر است که استعدادش را به فعلیت برساند ، استعدادش این است که در جاذبه کمال برتر قرار بگیرد و مدام در جاذبه کمال برتر باشد ، انسان باید آن را به فعلیت برساند همیشه در آن حال باشد ، این می شود حیات برتر؛ این حیات برتر آثاری هم دارد، آثارش این است که انسان معرفت پیدا می کند، به انسان حکمت داده می شود، پس انسان باید این حقیقت وجودیش را از دست ندهد و نگذارد که گرد گناه رویش بنشیند؛ یک نگاه روح انسان را آلوده می کند نجس می کند ، به نامحرم از روی شهوت نگاه کردی روحت نجس می‌شود ، به یک مومن با حقارت نگاه کردی روحت نجس می‌شود ، به یک مومن با عصبانیت و خشم نگاه کردی روحت نجس می‌شود حق نداری نگاه کنی، این چشم وگوش طیبند پس حیات طیب را از آنها نگیر ، تا به خیانت وارد شوی خبیث می‌شود، از طیب خارج و خبیث می‌گردد.
در روز قیامت به انسان گفته می شود:



« أَذْهَبْتُمْ طَیِّبَاتِکُمْ فِی حَیَاتِکُمُ الدُّنْیَا وَاسْتَمْتَعْتُم بِهَا ...»
« پاکی های خود را در زندگى دنیایتان [خودخواهانه] صرف کردید و از آنها برخوردار شدید ...»(سوره الاحقاف آیه 20)

تمام پاکی ها و طیباتت را از بین بردی، لذت خود را بردی دیگر طیب نیاوردی ، به تو چشمی طیب دادم چشم خبیث آورده ای، گوش طیب داده بودم گوش خبیث آوردی مرتب به غیبت گوش دادی ، به لهو لعب و موسیقی های مبتذل گوش داده ای، مگر آزادی؟! تو عبدی! خدا در روز قیامت می گوید: « وَقِفُوهُمْ إِنَّهُم مَّسْئُولُونَ »(سوره صافات آیه 24) این بشر را نگه دارید من از او سوال دارم: چرا چشم و گوشت را پلید کردی؟ چرا زبانت را پلید کردی؟ چرا قلبت را پلید کردی؟ تمامی سرمایه های پاکی را که داده بودم در دنیا با لذت از بین بردی، اکنون که به محضر ربوبی رسیدی هیچ سرمایه‌ای نداری! از آن حیات طیبه بهره‌ای نداری! همین رسوبات گناه است.

بر گرفته از سایت استاد فروغی حفظه الله