از ابن مسعود نقل شده است: «از پیامبر شنیدم که مى‏فرمود: هر گاه مردى در بیابان مرگبارى فرود آید و مرکب و زاد راه خویش را گم کند و در پى آنها بگردد تا گرما و تشنگى براو بى‏نهایت چیره گردد، به خود گوید، به مکان خویش باز گردم و در انتظار مرگ باشم؛ سر بر دست نهد و مرگ را چشم دارد پس دیده بگشاید و ناگاه مرکب و زاد خود را بیابد، چه اندازه شادمان خواهد شد؟! خداوند از تو به بنده مؤمن خویش فزونتر از این شادمان گردد.» (نهج الحق و کشف الصدق – صفحه ‏375)

اللَّه أفرح بتوبة التّائب من الظّمآن الوارد، و من العقیم الوالد، و من الضّال الواجد فمن تاب إلى اللَّه توبة نصوحا أنسى اللَّه حافظیه و جوارحه و بقاع الأرض کلّها خطایاه و ذنوبه.خداوند از توبه توبه گذار بیشتر از تشنه‏اى که به آب در آید و عقیمى که بزاید و گم کرده‏اى که بیابد خوشحال مى‏شود هر کس بخدا از روى خلوص توبه برد، خداوند خطاها و گناهان وى را از یاد دو فرشته نگهبان و اعضاى وى و همه نقاط زمین ببرد.( نهج الفصاحه . مجموعه کلمات قصار حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم صفحه 620 )

برگرفته از وبلاگ حجت قاسم خانی